STORY/
Deze klassiekers geven aan elk interieur iets anders, maar spelen snel de hoofdrol, geregisseerd door Harry Bertoia.
 
Chroom kent een heropleving in de wereld van interieurdesign en voegt een verfijnde, eigentijdse dimensie toe aan elke ruimte. De glanzende oppervlakken van chromen en stalen accenten in meubels creëren een strakke uitstraling die prachtig contrasteert met diepe kleuren, rijke houtsoorten, en luxe leder. In moderne, natuurlijke interieurs fungeert chroom als een elegant contrapunt, dat een subtiele balans vindt tussen moderne scherpte en warme gezelligheid. Het reflecterende karakter van chroom verspreidt licht en creëert een gevoel van ruimte, terwijl het ook een spannend contrast biedt met organische materialen zoals hout en steen, wat bijdraagt aan een harmonieuze en toch gedurfde sfeer. Zelfs in lichte interieurs met aardse en natuurlijke tinten, vormt chroom een complementair contrast, waardoor er een verfijnde balans en een gesofisticeerde esthetiek ontstaat.
​
Deze tweeling is van vader op dochter doorgegeven en droeg de sporen van de tijd: verweerd en gehavend, maar nog steeds zo stevig als toen ze twee generaties geleden werden gemaakt. Gelukkig kon Storry's ze nieuw leven inblazen. Nu, wachtend om te schitteren in een nieuwe omgeving, staan ze klaar om aan een nieuw verhaal te beginnen.
 
DESIGNER/
Harry Bertoia was een complete kunstenaar. Knoll-historicus Brian Lutz zei ooit: 'Bertoia's schilderijen waren beter dan zijn sculpturen. En zijn sculpturen waren beter dan zijn meubels. En zijn meubels waren absoluut briljant.”
 
Bertoia begon zijn carrière als schilderstudent, maar werd al snel gevraagd om de metaalwerkplaats te heropenen in 1939. Hij gaf les in sieradenontwerp en metaalbewerking, maar toen de oorlog metaal schaars en kostbaar maakte, verlegde hij zijn focus naar het maken van sieraden. Hij ontwierp zelfs trouwringen voor Ray Eames en Ruth Bacon, de vrouw van Edmund Bacon. Toen de oorlog alle metaal opslokte, stapte hij over naar het lesgeven in grafische vormgeving. Tijdens zijn tijd in Cranbrook vond hij ook persoonlijk geluk: hij trouwde in 1943 met Brigitta Valentiner en vertrok vervolgens naar Californië om te werken voor Charles en Ray Eames bij de Molded Plywood Division van de Evans Product Company. In Santa Monica leerde hij lastechnieken en begon hij te experimenteren met geluidssculpturen.
 
Na zijn tijd in Californië, waar hij tot 1946 bleef en zijn sieraden en monotypes verkocht, werkte hij bij het Electronics Naval Lab in La Jolla. In 1950 volgde een nieuwe kans: hij werd uitgenodigd naar Pennsylvania om met Hans en Florence Knoll te werken. Daar, in samenwerking met Florence, die hij kende uit zijn Cranbrook-tijd, ontwierp hij vijf draadstoelen die de wereld zouden veroveren als de Bertoia-collectie voor Knoll. Een van de beroemdste stukken uit deze collectie was de Diamond Chair, een sierlijke, sculpturale vorm van gelast stalen gaas.
 
Zelf zei Bertoia over zijn stoelen: "Als je naar deze stoelen kijkt, zie je dat ze voornamelijk uit lucht bestaan, net als sculpturen. De ruimte gaat er dwars doorheen."
 
De stoelen werden aanvankelijk met de hand gemaakt omdat er geen geschikt massaproductieproces bestond. Het originele ontwerp van de stoelrand gebruikte twee dunne draden die aan beide kanten van de meshzitting waren gelast. Dit bleek echter inbreuk te maken op een patent van de Eames voor de draadstoel die door Herman Miller werd geproduceerd. Na een juridische strijd moest Bertoia het ontwerp aanpassen: de rand werd opnieuw ontworpen met een enkele, dikkere draad, en de scherpe randen werden glad afgewerkt – precies zoals de stoelen vandaag nog worden gemaakt. Ondanks deze hapering was het succes van de Diamond Chair onmiddellijk. De stoel werd een iconisch stuk design, en pas in 2005 werd Bertoia's asymmetrische chaise longue op de meubelbeurs van Milaan gelanceerd – en meteen uitverkocht.
 
Met elk project bewees Bertoia opnieuw dat hij niet zomaar een ontwerper was, maar een meester die grenzen verlegde en ons een nieuwe manier gaf om de ruimte om ons heen te zien.